Tientallen jaren van slechte visserijpraktijken hebben onze oceanen in een tragische staat achtergelaten. Veel soorten die ooit alledaags waren, worden nu bedreigd en slinken tot het punt waarop er niet genoeg zijn om te vangen en winst te maken. Meer dan 90% van roofzuchtige soorten zoals kabeljauw en tonijn zijn al gevangen en volgens de VN is 70% van de visserij overbevist.

Het aantal vissen daalt sneller dan ze zich kunnen voortplanten en dit veroorzaakt ingrijpende veranderingen in het leven in onze oceanen. In werkelijkheid zijn er niet veel meer vissen in de zee.

De visindustrie is hightech geworden en gigantische schepen gebruiken sonar om visscholen met uiterste nauwkeurigheid te vinden. Enorme netten vangen massaal vis. Deze schepen zijn ook drijvende fabrieken, met verwerkings- en verpakkingsfabrieken om hun vangst efficiënter te verwerken. Dit alles betekent dat er nu capaciteit is om vele malen meer vis te vangen dan er werkelijk over is.

BRON: https://www.greenpeace.org.uk/challenges/sustainable-fishing/

Geselecteerde bijvangst teruggegooid door de diepzeetrawler 'Chang Xing' in internationale wateren in de Tasmanzee. Greenpeace steunt samen met meer dan duizend wetenschappers de oproep tot een moratorium op bodemtrawlvisserij op volle zee, vanwege de enorme hoeveelheid zeeleven die door deze visserijmethode wordt vernietigd.

Overbevissing maakt de zeeën leeg

Naarmate traditionele soorten verdwijnen, worden andere soorten het doelwit en zelfs hernoemd om ze aantrekkelijker te maken. Zo werd de Patagonische ijsheek opnieuw uitgevonden als de meer smakelijke naam Chileense zeebaars. Vloten wagen zich ook in verder weg gelegen wateren in de Noordpoolgebied En Zuidelijk oceanen om de vispopulaties daar te verwoesten.

De visserijmethoden die door deze schepen worden gebruikt, zijn vaak zeer destructief. Bodem- en boomkorvisserij sleept netten over de zeebodem om platvis als heek en tong te vangen. Maar ze verpletteren ook alles wat ze tegenkomen en vernietigen fragiele koraalriffen. En de meeste vismethoden zijn zeer willekeurig, waarbij per ongeluk veel andere soorten worden gevangen. Deze bijvangst omvat schildpadden, haaien, dolfijnen en andere vissen, die vaak dood of stervend in zee worden teruggegooid.

Er zijn ook menselijke kosten. Door industriële visserij lijden kleinschalige vissers die meer traditionele methoden gebruiken. In het VK hebben kleinere boten het moeilijk om genoeg geld te verdienen en gemeenschappen in veel vissershavens zijn economisch achtergesteld. Ook het aantal vissers is in de afgelopen 20 jaar gehalveerd. Elders in de wereld zien mensen die afhankelijk zijn van vis voor hun voedsel en inkomen hun bestanden verdwijnen terwijl buitenlandse schepen in hun wateren vissen.

Oneerlijke visserijquota

De manier waarop de Britse overheid vangstquota toewijst, speelt hierbij een grote rol. Quota zijn geconcentreerd in de handen van een klein aantal miljoenenbedrijven. Slechts vijf families controleren bijna een derde van de Britse visserijquota en meer dan tweederde van de vangstquota wordt beheerd door slechts 25 bedrijven. In vergelijking met kleinere visserijbedrijven hebben deze grote bedrijven minder mensen in dienst, gebruiken ze minder duurzame vismethoden en komt er minder geld terecht in de lokale economieën.

Onze regering heeft al de macht om de manier waarop ze quota verdeelt te veranderen. Greenpeace voert campagne voor een eerlijker toewijzingssysteem dat lokale, duurzame visserij bevordert, waardoor banen worden gecreëerd en de visbestanden zich kunnen herstellen.

We nemen het ook op tegen de bedrijfsreuzen die onze oceanen plunderen. Thai Union, het grootste tonijnbedrijf ter wereld en eigenaar van John West, sloot de ogen voor de erbarmelijke omstandigheden voor arbeiders en destructieve visserijpraktijken. Maar toen dwong een protest van duizenden mensen over de hele wereld Thai Union om haar operaties op te schonen.

En we moeten meer beschermde gebieden op zee creëren. Een netwerk van oceaan heiligdommen zal toevluchtsoorden bieden voor vissen en ander zeeleven om te gedijen, weg van de dreiging van industriële vissersvloten. Met klimaatverandering andere bedreigingen voor onze oceanen creëren, moeten we ze alle hulp bieden die we kunnen.

In beeld: Duurzame visserij

Een Indonesisch bemanningslid toont een schildpad die is gevangen aan het uiteinde van een aaslijn van een Koreaanse beugvisserij, de 'Shin Yung 51'. De locatie bevindt zich in de exclusieve economische zone van de Republiek Kiribati. Haaien, schildpadden, dolfijnen en albatrossen zijn vaak een ongelukkige bijvangst van de beugvisserij. Greenpeace bevindt zich op de Pacific Leg van de wereldwijde expeditie 'Defending Our Oceans'. Ze roepen op tot een onmiddellijk einde aan de piratenvisserij, een 50%-vermindering van de hoeveelheid gevangen tonijn uit de Stille Oceaan en een wereldwijd netwerk van zeereservaten. De bestanden geelvintonijn en grootoogtonijn in het centrale en westelijke deel van de Stille Oceaan zijn voorbestemd om binnen drie jaar ernstig overbevist te worden als de meedogenloze visserij op de twee tonijnsoorten in het huidige tempo doorgaat. © Greenpeace/Alex Hofford
Een Vietnamees bemanningslid laat een haai los in de oceaan die was gevangen aan het uiteinde van een aaslijn van een Koreaanse beugvisserij, de 'Shin Yung 51'. tijdens het vissen op tonijn. De locatie bevindt zich in de exclusieve economische zone van de Republiek Kiribati. Haaien, schildpadden, dolfijnen en albatrossen zijn vaak een ongelukkige bijvangst van de beugvisserij. De bestanden van geelvintonijn en grootoogtonijn in de centrale en westelijke Stille Oceaan zijn nu drastisch laag als gevolg van piraterij en de overbevissing van bestanden door buitenlandse, geïndustrialiseerde landen. Lokale vissers worstelen om te concurreren in deze wateren, omdat geavanceerde visuitrusting hen failliet laat gaan. Greenpeace roept op tot onmiddellijke beëindiging van de piratenvisserij, een 50%-vermindering van de hoeveelheid gevangen tonijn uit de Stille Oceaan en een wereldwijd netwerk van zeereservaten om het probleem van overbevissing aan te pakken. © Greenpeace/Alex Hofford
Geselecteerde bijvangst teruggegooid door de diepzeetrawler 'Chang Xing' in internationale wateren in de Tasmanzee. Greenpeace steunt samen met meer dan duizend wetenschappers de oproep tot een moratorium op bodemtrawlvisserij op volle zee, vanwege de enorme hoeveelheid zeeleven die door deze visserijmethode wordt vernietigd. © Greenpeace/Roger Grace
Tururuko, hoofd van de lokale vissers, geeft dagelijks leiding aan de bemanning tijdens de visserijactiviteiten in Pemba, Quirimbas, in het noorden van Mozambique. © Francisco Rivotti
Een team van het Greenpeace-schip MV Esperanza documenteert de teruggegooide bijvangst op het dek van een onder Spaanse vlag varende bodemtrawler, de Ivan Nores, in het Hatton Bank-gebied van de Noord-Atlantische Oceaan, 650 kilometer ten noordwesten van Ierland. Bodemtrawlers, de meeste uit EU-landen, slepen tonnen zwaar vistuig over de zeebodem, vernietigen de zeedieren en verwoesten het leven op onderwaterbergen – of 'onderzeese bergen'. © Greenpeace/Kate Davison
Scholen vissen omcirkelen een visaantrekkend apparaat (FAD) in de westelijke Stille Oceaan. Ongeveer 10% van de vangst van ringzegen FAD-visserij is ongewenste bijvangst en omvat bedreigde soorten haaien en schildpadden. De vangst van grote hoeveelheden jonge grootoog- en geelvintonijn in deze visserij bedreigt nu het voortbestaan van deze commercieel waardevolle soorten. Greenpeace roept op tot een totaal verbod op het gebruik van visaggregatieapparatuur bij ringzegen en de oprichting van een wereldwijd netwerk van mariene reservaten. © Paul Hilton / Greenpeace
Shamus Nicholls op zijn boot "Little Lauren" vangt bas met een handliner. Hij is een van de vissers die duurzame visserij in kleinschalige boten ondersteunt. ©David Sandison/Greenpeace
Vissers gebruiken hengel- en lijnvisserijmethoden om gestreepte tonijn te vangen. Hengel- en lijnvisserij is een selectieve en daarom duurzamere manier om tonijn te vangen, aangezien alleen vissen van een bepaalde grootte worden gevangen, waardoor jonge exemplaren kunnen uitgroeien tot paaileeftijd en het bestand in de toekomst kunnen aanvullen. Kleine aasvissen worden over de rand van de boot gegooid om de tonijn naar het wateroppervlak te lokken. De vissers gebruiken de versnelling van de vissen terwijl ze racen om hun prooi te pakken, vast te haken en op het platte dek van het schip te gooien. © Greenpeace/Paul Hilton
De Spaanse Albatun Tres is 115 meter lang en is 's werelds grootste ringzegenvaartuig voor tonijn. Vaartuigen zoals deze reizen van het ene visaggregatie-apparaat (FAD) naar het andere en spreiden hun enorme netten uit om alles te vangen dat rond de FAD zwemt. Ongeveer 10% van de vangst van ringzegen FAD-visserij is ongewenste bijvangst en omvat bedreigde soorten haaien en schildpadden. De vangst van grote hoeveelheden jonge grootoog- en geelvintonijn in deze visserij bedreigt nu het voortbestaan van deze commercieel waardevolle soorten. Greenpeace roept op tot een totaal verbod op het gebruik van visaggregatieapparatuur bij ringzegen en de oprichting van een wereldwijd netwerk van mariene reservaten. © Paul Hilton / Greenpeace
De vissers trekken de gestreepte tonijn op de boot in de zee van Flores, Oost-Nusa Tenggara. De vissers in Larantuka staan bekend om het gebruik van duurzame methoden, hengel en lijn, bij het vissen op tonijn. Hengel- en lijnvissen is een traditionele manier van vissen, al generaties lang onveranderd, en vaak gebruikt door lokale vissers in kustgemeenschappen, met levend aas, gericht op oppervlaktescholen gestreepte gestreepte vis. © Jurnasyanto Soekarno / Greenpeace

BRON: https://www.greenpeace.org.uk/challenges/sustainable-fishing/